dena mugitzen da, dena aldatzen...
modu hain saihestezinean,
hain era hautemanezinean
nire aldamenean...
dena da hain modu kalkulaezinean aurretik sumaezina,
hain modu sumaezinean sotila...
emozioen mila zulo beltzen artean flotatzen nuen bitartean
ziurgabetasunen mila urakanen artean,
urak gure gorputzak hurbildu zituen,
eta haizeak gure usainak batu,
gure gogoa lotu zuten ezinbesteko gertaerak...
eta orain...
bizitza-zuku honetan flotatzen...
non etengabeko mugimenduak
euskarri banaezin ikustezinak sortu dituen,
eta lotura sotil zatiezinak,
gure bizitzen borrero edo salbatzaile gara...
zure usainek nire pentsamenduak leunki ukitzen dituzten bitartean,
zure sustraiek nire zainekin bat egiten dute,
gauak, ibaia betetzen duen marearen antzera,
betiereko ziklo bihurtzen dira, indartsu, etengabe...
taupadak galdu ez zituen bihotza izan zinen,
bere atzaparrekin zentzugabeko gune huts horiek suntsitzeko gai izan zena,
gure oraina saihestezin eginez...
