Saihestezina Bihotza

dena mugitzen da, dena aldatzen...

modu hain saihestezinean, 

hain era hautemanezinean

nire aldamenean...

dena da hain modu kalkulaezinean aurretik sumaezina,

hain modu sumaezinean sotila...

emozioen mila zulo beltzen artean flotatzen nuen bitartean

ziurgabetasunen mila urakanen artean,

urak gure gorputzak hurbildu zituen,

eta haizeak gure usainak batu,

gure gogoa lotu zuten ezinbesteko gertaerak...

eta orain...

bizitza-zuku honetan flotatzen...

non etengabeko mugimenduak

euskarri banaezin ikustezinak sortu dituen,

eta lotura sotil zatiezinak,

gure bizitzen borrero edo salbatzaile gara...

zure usainek nire pentsamenduak leunki ukitzen dituzten bitartean,

zure sustraiek nire zainekin bat egiten dute,

gauak, ibaia betetzen duen marearen antzera,

betiereko ziklo bihurtzen dira, indartsu, etengabe...

taupadak galdu ez zituen bihotza izan zinen,

bere atzaparrekin zentzugabeko gune huts horiek suntsitzeko gai izan zena, 

gure oraina saihestezin eginez...

Inocente..

Todo empezó de un modo inocente con tu piel,

luego tu mirada....y más tarde tu pasión y mi sudor,

viajando en una cápsula de espacio-tiempo,

tus ojos de animal me destrozaron a su paso,

sobreviví a ese pirómano atardecer...

Mientras caía la noche ...

mi bestia enrabietada-mente alimentada por tus olores,

convenció a tus uñas para encontrar su hogar en mi espalda...

tu fuego provocó mi existencia....

 y ahora para retirarlas tendrás que arrancarme la piel con tus dientes..

Al salir el sol ...

nuestras mentes transformaron los arañazos en estas letras,

y las orillas de nuestros cuerpos en intenciones y sentimientos...

como la marea transforma el llena el rio

suave, constante, imparable....